zol

1.

1. sif. Uzun zolaq şəklində olan, zolaq şəklində kəsilmiş. Zol gön. Zol taxta. // is. Zolaq şəklində kəsilmiş gön, dəri və s. // is. Ağacın gövdəsindən qoparılan zolaqşəkilli qabıq.

2. is. Zolaq. // Şüy çubuq, qayış zərbəsinin dəydiyi yerdə buraxdığı iz. Zolların yerində qan görünməyə başladı. M. S. O.. Zol çıxarmaq (çəkmək, qaldırmaq) – şüy çubuq, qayış və s. buna bənzər şeylərlə vurub bədəndə zolaq kimi iz buraxmaq. Ey ariflər, İsfahanda; Bir dəllək var, zol çıxardır. X. Q.. Nazik çubuq hər dəfə tappıltı ilə <Laçına> dəyəndə, dərisində zol qaldırırdı. M. Hüs..

2.

z.

1. dan. Düz, birbaş. Zol getdim şikayətə.

2. Arasıkəsilmədən, həmişə, daima, tez-tez. Zol fikir içindədir. Zol şikayət edir. – <Rüstəm> gördü ki, burada bir cavan pəlvan əyləşibdir. Amma heç kimnən gülübdanışmır, hey başın salıb aşağı, zol fikirdədir. (Nağıl). <Səfər bəy:> Yaxşı! Yaxşı! Axund, bu Qənbərqulu maşın kimi bir şeydir, bir kərə ki, vintini burdun, daha zol danışacaq. B. T..